Η μετουσίωση του αγνώστου

 

Η μετουσίωση του αγνώστου και η αρμονική θεμελιωτική μεταμόρφωση του σε γνωστό είναι το συστατικό της εξέλιξης του ανθρώπου τόσο σε επίπεδο γνώσεων όσο και σε πνευματικό επίπεδο.
Γνωστό ονομάζεται η γνώση που έχουμε θεμελιώσει μέσα μας απο διάφορες πηγές, είναι το “όπλο” μας , αυτό που γνωρίζουμε και το τοποθετούμε σαν επιχείρημα μια κτιστής γνώσης μέσα μας.
Έρχεται όμως η ώρα, η στιγμή που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε το άγνωστο. Μια γνώση-κατάσταση άγνωστη προς εμάς που θα λάβει χώρα για βγεί το αποτέλεσμα της μάχης. Δηλαδή ή θα......
απορρίψουμε την γνώση αυτή ή θα την δεχτούμε και θα γίνει εξελικτικό κτίσμα στην ήδη υπάρχουσα. Πως άραγε θα γίνει αυτό ; η λεγόμενη μετουσίωση του αγνώστου ή έκρηξη συνειδήσεως ;
Μεταξύ γνωστού και αγνώστου υπάρχει μια γέφυρά, εκείνη την ώρα το άγνωστο το οποίο για να θεμελιωθεί απαιτούνται κάποιες προϋποθέσεις. Η καλή προαίρεση σε συνεργασία με την εσωτερική μας ταπείνωση και διάκριση είναι οι προϋποθέσεις εκείνες που θα καθορίσουν το τοπίο για την έκβαση της διαδικασίας. Αυτό φυσικά ίσχύει σε σε περιπτώσεις πίστεως. Ποιο πρακτικά θα αναφέρουμε το εξής : Όταν σου μιλάει κάποιος για κάτι(-γνώση-αντίληψη-ιδεα-πιστη) το οποίο δεν γνωρίζεις μεν αλλά έχεις κάποιον αρνητισμό αλλά αυτό το κάτι είναι μια αλήθεια που θα σε αλλάξει προς το καλύτερο, δυστυχώς για σενα επειδή ο εγωίσμός κλονίζεται και η ταπείνωση είναι ανύπαρκτη γίνεται κάτι το σύνηθες που βλέπουμε καθημερινά. Απορρίπτουμε αυτό το κάτι , κακώς μεν , με αποτέλεσμα να χάσουμε μια ευκαιρία εξέλιξης που δεν ξέρουμε αν θα μας παρουσιαστεί και πάλι.
Ο εγωισμός σαν εχθρός ενεργεί ως εξής : Για να μην εκθρονιστεί απο την ανάπαυση του αρνείται το άγνωστο με αποτέλεσμα να μην το κάνει γνωστό, χωρίς καμία δικαιολογία !. Είναι αυτό που μερικοί σου λένε : “Δεν το θέλω, δεν θέλω ούτε να ψάξω, να το ζήσω , να το μελετήσω αλλά αυτό που μου λές το απορρίπτω”!. Αν αναλύσεις αυτή την πρόταση λογικά θα πεις οτι ο άνθρωπος που το λέει αυτό θέλει γιατρό και όμως θεωρεί αυτή την αντιμετώπιση φυσιολογική χωρίς να μπορεί να δει καθαρά πως τον εκτελεί κανονικά ο ίδιος του ο εγωϊσμός απο μια νέα εξέλιξη για τον ίδιο. Να μην ξεχάσουμε φυσικά και τα πλοκάμια της κοινωνικής διαμόρφωσης που έχουν παίξει τον δικό τους κυρίως αρνητικό ρόλο στον όποιο αρνητισμό και εμπαιγμό ανευ λόγου και αιτίας.
Άρα πρέπει να έχουμε την ταπείνωση μέσα συνέχεια σαν δάδα αναμμένη και σε θρόνο που τρίζει τον εγωϊσμό ώστε να μπορούμε με την καλή μας προαίρεση να ακούμε , να μελετούμε και να ερευνούμε ώστε να θεμελιώνουμε πράγματα και εμπειρίες στην ζωή αλλιώς μένουμε στάσιμοι που είναι ότι χειρότερο. Χρειάζεται μια ρευστότητα συνειδήσεως όσο αφορά την υιοθέτηση και την θεμελείωση γνώσης, διότι με πέτρινη εσωτερική τοποθέτηση-φανατισμό εξέλιξη δύσκολα μπορεί να υπάρξει.
Μια σκουριασμένη, μολυσμένη με εμπαιγμό συνείδηση δεν θα μπορέσει να κινηθεί με διάυγεια στα μονοπάτια της έρευνας και της αλήθειας. "Αν δεν έχεις οργώσει το χωράφι σπόρος δύσκολα θα καρποφορήσει". Η ταπεινώτητα με διάκριση σαν δεχτική και ερευνιτική αρμονία θα φωτίσουν τις διαδρομές μας.
Πάντα να αφήνουμε ένα παράθυρο ανοιχτό να αμφισβητούμε κυρίως τον εαυτό μας, ώστε να μην αλονίζει ο εγωϊσμός, να ακούμε τον άλλον και ο Θεός σύντομα θα μας δώσει την απάντηση που συχνά μας την δίνει και συνήθως απο τους γύρω μας.

Αυτό αναγράφεται και στην εικόνα: Το άγνωστο θα γίνει μέρος του γνωστού με οδηγούς της γέφυρας αυτής την ταπείνωση και την καλή προαίρεση αλλιώς δεν θα υπάρξει αποτέλεσμα.