Γιατί να μην κεράσω;

Γιατί να μην κεράσω;

Τόνοι μελανιού και εκατομμύρια εργατοώρες σε κουζίνες και διαδρόμους γραφείων έχουν θυσιαστεί στο βωμό του αιώνιου ερωτήματος «ποιος πρέπει να πληρώνει στο πρώτο –κι ενδεχομένως και στα επόμενα– ραντεβού».
Κι ενώ δεν θα αρνηθούμε ποτέ το γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία των γυναικών εκτιμά την κίνηση του συνοδού της να αναλάβει τον λογαριασμό στο πρώτο ραντεβού, ο κανόνας έχει πάντα εξαιρέσεις. Κι αυτές με τη σειρά τους έχουν τουλάχιστον έναν σοβαρό λόγο ύπαρξης.
Από τα νέο-ρομαντικά πρότυπα που δεν έχουν θέση στα hip στέκια με το μεταβιομηχανικό ντεκόρ και τα στερεότυπα που αφορίζονται συλλήβδην σε μια εποχή που αμφισβητεί καθετί παγιωμένο, πολλοί είναι οι λόγοι για τους οποίους ο «χρυσός κανόνας» των πρώτων ραντεβού θα μπορούσε να ξεχαστεί στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Από την άλλη, βέβαια, τι έχει κανείς να αντιπαρατάξει στον νέο-ρομαντισμό; Μια νοσταλγό του υπαρκτού φεμινισμού, που επιμένει να πληρώνει τον λογαριασμό, αγνοώντας το γεγονός ότι η εξίσωση των μισθών δεν επιτεύχθηκε ποτέ; Ή που, ακόμα χειρότερα, βρίσκεται στην ευχάριστη θέση να δύναται να καταρρακώσει την ψυχολογία του συνοδού της και μαζί με αυτήν την (εν δυνάμει) σχέση της, υπενθυμίζοντάς του ότι είναι σε καλύτερη θέση/ οικογένεια/ φορολογική κλίμακα και άρα κερνάει επειδή μπορεί;

Πού καταλήγουμε λοιπόν; Από άποψη γενικού συμπεράσματος, πουθενά. Εμείς εκ πρώτης αναλαμβάνουμε να συγκεντρώσουμε τους τρεις βασικούς λόγους για να μην κεράσεις, σε όποια αντιμαχόμενη πλευρά και αν βρίσκεσαι. Εσείς κρίνετε, εφαρμόστε και επικαλεστείτε τους ανά περίπτωση.

Ως γυναίκα… - Γιατί δίνεις την εντύπωση νέο-φεμινίστριας που διακατέχεται από την ανάγκη να διακηρύξει την ισότητα των φύλων σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής (της). Η ισότητα στην αγοραστική δύναμη –ήτοι στους μισθούς– θα επιτευχθεί σε μερικούς αιώνες. Ξεπέρασέ το.

- Γιατί κερνώντας δηλώνεις πως κερδίζεις –ή πιστεύεις ότι κερδίζεις– περισσότερα χρήματα από τον συνοδό σου. Αυτό για την ανδρική ψυχολογία είναι περίπου ισοδύναμο με το «πάχυνες λιγάκι;» για τη γυναικεία.

- Γιατί «χαλάς την πιάτσα» και μετά αναστενάζεις βλέποντας ταινίες βασισμένες στα βιβλία της Jane Austin και δηλώνεις πικραμένη πως «δεν υπάρχουν πια άνδρες». Υπάρχουν. Απλά τους έχουν κακομάθει κάποιες που δεν τους αφήνουν να κεράσουν.

Ως άνδρας… - Γιατί αφήνεις να διαιωνίζονται πρότυπα που αντιμετωπίζουν την περίφημη ισότητα με τη λογική «τα δικά σου δικά μου και τα δικά μου δικά μου». Δηλαδή, οι δουλειές του σπιτιού είναι για μοίρασμα, αλλά ο λογαριασμός όχι;

- Γιατί δε σου αρέσει να σε θεωρούν, εσένα ή τις πράξεις σου, δεδομένο. Δηλαδή, να κεράσεις, αλλά επειδή θέλεις εκείνη τη στιγμή να κεράσεις, να κάνεις την έκπληξη, να γιορτάσεις κάτι –έστω, το ότι πέρασες καλά– και όχι επειδή προϋποτίθεται ότι για να βγεις με μια εκπρόσωπο του αντίθετου φύλου πρέπει να πληρώσεις τον λογαριασμό.

- Γιατί θέλεις να βεβαιωθείς ότι η συνοδός σου βγήκε μαζί σου επειδή απολαμβάνει την παρέα σου –και την εν δυνάμει εξέλιξη αυτής– και όχι επειδή εκεί που βαριόταν στο σπίτι κάποιος της πρότεινε μια δωρεάν έξοδο. Δεν είναι ιδιαίτερα τιμητικό, ούτε για εκείνη αλλά ούτε και για εσένα που διάλεξες να βγεις μαζί της, το ότι το σκέφτηκες. Είναι, όμως, ένας πολύ σοβαρός λόγος για να μην κεράσεις.