...μοναξιά,

Κατηφορίζοντας στο κέντρο, είδα τους περισσότερους άστεγους που έχω δει μέχρι τώρα

Είδα σκυλιά να γαβγίζουν σε ανάπηρους με πατερίτσες στην Κοραή και να μη βοηθούν έστω με μια φωνή οι φρεντάδες του διπλανού sturbucks.

Είδα γυναίκες με τα στήθια έξω στη Σταδίου να σκύβουν να δέσουν το σχοίνι στη πλαστική σαγιονάρα που προφυλάσσει το άπλυτο πόδι τους από την καυτή άσφαλτο.

Είδα αγοράκια να κοιτάνε με λαιμαργία τα γλυκά στα ζαχαροπλαστεία της Αιόλου.

Είδα τόσο κόσμο άστεγο μαζί με τα χαρτοκιβώτια του να μετακομίζει σε άλλη γειτονιά ομαδικά.

Είδα τα μαύρα γιαλιά της αδιαφορίας να προσπερνούν.

Τα σκληρά εκχιονιστικά τζιπάκια που βγήκαν για τα τελευταία ψώνια πριν τις διακοπές.

Είδα τις υπαίθριες αγορές των αλλοδαπών μπροστά ακριβώς στην Ακαδημία.

Τις συναλλαγές για drugs καταμεσης της Ιπποκράτους.

Ειδα παιδάκια να αμολυούνται απο καρότσες ομαδικά στα καφέ για να πουλήσουν εμπορεύμα κρυβοντας τα σημάδια απο το χθεσινοβραδυνό ξύλο στα πόδια τους.

Μετά το πυκνό χιόνι της μοναξιάς τα τύλιξε όλα με το λευκό του χρώμα.

Μετά η παγωνιά ήταν τόσο διαπεραστική που ακόμη κι εγώ ξέχασα ότι το θερμόμετρο δείχνει 32 βαθμούς και το ημερολόγιο Αύγουστο.

Το χιόνι αυτό, πότε λέτε να αρχίσει να λιώνει?